STATUTY GENERALNE
WSPÓLNOTY KRWI CHRYSTUSA

  1. NATURA WSPÓLNOTY KRWI CHRYSTUSA

1.Tajemnica Krwi Chry­stu­sa Sło­wo Boga Wcie­lo­ne­go, któ­ry dobro­wol­nie oddał swo­ją Krew za zba­wie­nie ludz­ko­ści, zosta­ła na zawsze w Koście­le naj­waż­niej­szym Sło­wem (por. Hbr 12, 24). Wzy­wa on nie­ustan­nie wie­rzą­cych do uwiel­bie­nia i ado­ra­cji Baran­ka nie­po­ka­la­ne­go, jak świad­czy o tym hymn nie­biań­skiej litur­gii, któ­ry lud Boży powta­rza w litur­gii ziem­skiej: „naby­łeś Bogu  krwią Two­ją  ludzi  z każ­de­go  poko­le­nia,  języ­ka, ludu i naro­du, i uczy­ni­łeś ich Bogu nasze­mu kró­le­stwem i kapła­na­mi…” (Ap 5, 9–10).

2.Wśród bogac­twa wie­lo­ra­kich form życia chrze­ści­jań­skie­go  Duch  Świę­ty  wzbu­dził  w Koście­le  poszcze­gól­ne oso­by oraz gru­py wier­nych do szcze­gól­ne­go ukie­run­ko­wa­nia  się  na  Tajem­ni­ce  Krwi  Chry­stu­sa  tak,  że sta­ła się ona cen­trum łączą­cym ich naśla­do­wa­nie Jezu­sa w służ­bie Bogu i bra­ciom. W ten spo­sób wier­ni ci sta­ra­ją się utrzy­mać we wspól­no­cie Kościo­ła żywą pamięć o Chry­stu­sie, „któ­ry nas miłu­je i któ­ry przez swą krew uwol­nił nas od naszych grze­chów” (Ap l, 5).

3.Wspólnota Krwi Chry­stu­sa lub według tra­dy­cyj­nej nazwy „Pia Unio­ne del Pre­zio­sis­si­mo San­gue”, jest ducho­wą rodzi­ną, któ­ra powsta­ła wokół dzia­łal­no­ści św. Kaspra del Bufa­lo, Apo­sto­ła Prze­naj­droż­szej Krwi. Sku­pia ona w sobie jed­nost­ki (świec­kich, zakon­ni­ków, kapła­nów) oraz sto­wa­rzy­szo­nych (zgro­ma­dze­nia zakon­ne, sto­wa­rzy­sze­nia, brac­twa itd.), któ­re zobo­wią­zu­ją się pogłę­biać ducho­wość Prze­naj­święt­szej Krwi i żyć nią.

I. REGUŁA ŻYCIA

4. Ide­ał życia

Regu­ła życia, któ­rą Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa pro­po­nu­je nam, swo­im człon­kom, stresz­cza się w sło­wach Ewan­ge­lii:  „Nikt  nie  ma  więk­szej  miło­ści  od  tej,  gdy ktoś życie swo­je odda­je za przy­ja­ciół swo­ich” (J 15, 13). Tak jak Jezus, Syn Boży, oka­zał swo­ją miłość odda­jąc swo­ją Krew, tak my, pro­wa­dze­ni przez Ducha Świę­te­go, zobo­wią­zu­je­my się kochać aż do zło­że­nia ofia­ry z nasze­go życia Bogu i bra­ciom (LG 42).

  1. Sło­wo Boże

Aby odpo­wie­dzieć na ten ide­ał świę­to­ści, odda­je­my się słu­cha­niu Sło­wa Boże­go, któ­re w tajem­ni­cy pas­chal­nej  Krwi  Chry­stu­sa  znaj­du­je  swój  szczyt  obja­wie­nia. Pogłę­bia­my zro­zu­mie­nie tej tajem­ni­cy w żywej tra­dy­cji Kościo­ła, szcze­gól­nie w świę­tej litur­gii i nauczaniu.

  1. Eucharystia

Ci, „któ­rzy wybra­ni zosta­li według tego, co prze­wi­dział Bóg Ojciec, aby w Duchu zosta­li uświę­ce­ni, skło­ni­li się do posłu­szeń­stwa i pokro­pie­ni zosta­li Krwią Jezu­sa  Chry­stu­sa” (l P l, 2).

Dla­te­go  dopro­wa­dza­my  do doj­rza­ło­ści  łaskę  chrztu  przez  czę­ste  uczest­ni­cze­nie w Eucha­ry­stii,  pamiąt­ce  zbaw­czej  ofia­ry.  W Komu­nii Kie­li­cha Krwi Nowe­go Przy­mie­rza znaj­du­je­my naj­wy­mow­niej­szy znak naszej ducho­wo­ści. Przyj­mu­je­my z rado­ścią prak­ty­kę wpro­wa­dzo­ną w Koście­le i będzie­my ją popie­rać. Zobo­wią­zu­je­my się do czę­ste­go uczest­ni­cze­nia w Eucha­ry­stii i do przyj­mo­wa­nia jej zgod­nie z prze­pi­sa­mi regionalnymi.

  1. Nawró­ce­nie i pojednanie

„O ile bar­dziej Krew Chry­stu­sa, któ­ry przez Ducha wiecz­ne­go zło­żył Bogu same­go sie­bie jako nie­ska­la­ną ofia­rę, oczy­ści wasze sumie­nia z mar­twych uczyn­ków, aby­ście słu­żyć mogli Bogu żywe­mu” (Hbr 9, 14). W pamiąt­ce Krwi Naj­droż­szej Baran­ka bez zma­zy (por. l P 1, 19) odnaj­du­je­my siłę do wyj­ścia z nie­wo­li, w któ­rą wpro­wa­dza nas grzech oraz nadzie­ję, że pew­ne­go dnia będzie­my mogli śpie­wać hymn zwy­cię­stwa (por. Ap 12, 10–12).
W tym kro­cze­niu ku wyzwo­le­niu przy­stę­pu­je­my czę­sto  do  Sakra­men­tu  Pojed­na­nia,  gdzie  w spo­sób  szcze­gól­ny doświad­cza­my zbaw­czej mocy Krwi, któ­rą Jezus prze­lał, by zgła­dzić nasze grze­chy (por. Mt 26, 28). Sta­tu­ty regio­nal­ne suge­ru­ją czę­sto­tli­wość w przy­stę­po­wa­niu do tego sakramentu.

  1. Modlitwa

Podob­nie jak Jezus z modli­twy czer­pał świa­tło i moc do picia z kie­li­cha, któ­ry dał Mu Ojciec (por. Łk 22, 39; J 18,  11),  tak  i my  w modli­twie  odnaj­du­je­my  świa­tło i siłę do wypeł­nie­nia nasze­go posłan­nic­twa (por. AA 4). Chęt­nie łączy­my się z kul­tem publicz­nym Kościo­ła poprzez cele­bra­cję Litur­gii Godzin, któ­ra przy­go­to­wu­je i prze­dłu­ża na poszcze­gól­ne godzi­ny dnia uwiel­bie­nie, dzięk­czy­nie­nie, wspo­mnie­nie tajem­ni­cy zba­wie­nia, któ­re znaj­du­ją się w tajem­ni­cy Eucha­ry­stii (por. IGLH 12). Mamy w pamię­ci tak­że poboż­ne ćwi­cze­nia ku Krwi Chry­stu­sa, któ­re są w har­mo­nii ze Świę­tą Litur­gią (por. SC 12–13).
Zacho­wu­je­my  suge­stie  Sta­tu­tów  Regio­nal­nych  doty­czą­ce  cele­bra­cji  świąt  litur­gicz­nych  i  szcze­gól­nych prak­tyk poboż­no­ści, jak np. nie­któ­rych Litur­gii Godzin, roz­my­śla­nia itd.

  1. Tajem­ni­ca paschalna

Zako­rze­nie­ni  w woli  Ojca  i pod­trzy­my­wa­ni  mocą Ducha Świę­te­go sta­ra­my się dopeł­nić „bra­ki udręk Chry­stu­sa  dla  dobra  Jego  Cia­ła,  któ­rym  jest  Kościół”  (Kol l, 24). Jed­no­czy­my się więc w Jego ofie­rze z nadzie­ją, miło­ścią i rado­ścią, wypeł­nia­jąc wier­nie obo­wiąz­ki sta­nu i łączy­my nasz krzyż z krzy­żem Zbawiciela.

  1. Życie eklezjalne

Pamię­ta­jąc, że Bóg nabył Kościół swo­ją Krwią (por. Dz  20,  28),  zobo­wią­zu­je­my  się  żyć  w peł­nej  jed­no­ści  ekle­zjal­nej,  respek­tu­jąc  róż­ne  posłu­gi  usta­no­wio­ne w Koście­le. Ofia­ru­je­my Krew Chry­stu­sa i współ­pra­cu­je­my w two­rze­niu w świe­cie Kró­le­stwa Bożego.

  1. God­ność ludzka

Jezus pojed­nał ludz­kość „przez Krew swe­go krzy­ża” (Kol l, 20), aby „stwo­rzyć w sobie jed­ne­go nowe­go czło­wie­ka” (Ef 2, 15). Według moż­li­wo­ści każ­de­go z nas, zobo­wią­zu­je­my się  do  dzia­ła­nia  dla  reali­za­cji  lep­sze­go  porząd­ku  spo­łecz­ne­go opar­te­go na poko­ju, spra­wie­dli­wo­ści i miło­ści wśród naro­dów. W duchu dys­po­zy­cyj­no­ści i otwar­to­ści współ­pra­cu­je­my  indy­wi­du­al­nie  lub  gru­po­wo  z każ­dą  ini­cja­ty­wą, któ­ra  w Koście­le  lub  spo­łecz­no­ści  świec­kiej  dzia­ła  na korzyść życia i god­no­ści ludz­kiej odku­pio­nej przez Jezu­sa „wiel­ką ceną” (l Kor 6, 20). Ze  szcze­gól­ną  siłą  wołać  będzie  do  nasze­go  ser­ca krew ubo­gich (por. Rdz 4, 10; Ps 72, 12–14), dopó­ki nie zaja­śnie­je w nich auten­tycz­ny obraz Boga (por. Rdz l, 26–27).

  1. Praw­dzi­we dobra

Pamię­ta­jąc,  że  Jezus  przez  swo­ją  Krew  zapew­nił nam  w Kró­le­stwie  Bożym  dobra  nie­znisz­czal­ne  oraz żyjąc w duchu bło­go­sła­wieństw, podej­mu­je­my wysił­ki, by gro­ma­dzić „skar­by w nie­bie, gdzie ani mól, ani rdza nie nisz­czą” (Mt 6, 20). I tak, poprzez świa­dec­two nasze­go  życia  ewan­ge­licz­ne­go,  sta­ra­my  się  być  zna­kiem i przy­po­mnie­niem  o wła­ści­wej  rela­cji  w sto­sun­ku  do dóbr  ziem­skich,  nie  idąc  za  kon­su­mi­zmem,  ale  żyjąc skrom­nie i umiar­ko­wa­nie, dzie­ląc się tym, co posia­da­my, z tymi, któ­rzy są w potrzebie.

  1. Wzo­ry życia

Aby  wytrwać  wier­nie  w naszej  Regu­le  Życia,  zawsze będzie­my patrzeć na Jezu­sa, któ­ry „zamiast rado­ści, któ­rą Mu obie­cy­wa­no, prze­cier­piał krzyż, nie bacząc na jego hań­bę” (Hbr 12, 2). Z dzie­cię­cą miło­ścią wpa­tru­je­my się w Mary­ję Dzie­wi­cę, któ­ra „sta­ła pod krzy-żem (por. J 19, 25), cier­piąc dogłęb­nie ze swo­im Synem i łącząc się mat­czy­nym uczu­ciem z Jego poświę­ce­niem, miło­ścią złą­czo­ną z ofia­rą w Niej zro­dzo­ną, Ona tak­że ofia­ro­wa­ła się Ojcu Przed­wiecz­ne­mu” (MC 20). Szcze­gól­nym  nabo­żeń­stwem  darzyć  będzie­my  męczen­ni­ków i świę­tych, któ­rzy we Krwi Chry­stu­sa zna­leź­li siłę i świa­tło dla swo­jej hero­icz­nej służ­by Bogu i braciom.

III. STRUKTURA ORGANIZACYJNA

  1. Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa jest Sto­wa­rzy­sze­niem Wier­nych, opar­tym na prze­pi­sach Pra­wa Kano­nicz­ne­go. Ma ona swo­ją  orga­ni­za­cję  na  szcze­blu  mię­dzy­na­ro­do­wym, regio­nal­nym i miej­sco­wym. Róż­ne Wspól­no­ty są mię­dzy sobą koor­dy­no­wa­ne i łączo­ne według norm tych Sta­tu­tów Gene­ral­nych. Każ­da Wspól­no­ta regio­nal­na zin­te­gru­je Sta­tu­ty Gene­ral­ne z wła­sny­mi Sta­tu­ta­mi, któ­re uwzględ­nia­ją wła­sny cha­ry­zmat i róż­no­rod­ne wyma­ga­nia regionalne.
  2. Dyrek­to­rem Gene­ral­nym Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa na szcze­blu  mię­dzy­na­ro­do­wym  jest  Mode­ra­tor Gene­ral­ny  Misjo­na­rzy  Krwi  Chry­stu­sa,  któ­ry  może  tę odpo­wie­dzial­ność dele­go­wać innej oso­bie przez sie­bie wybranej.
    Dyrek­to­ro­wi Gene­ral­ne­mu poma­ga Rada skła­da­ją­ca się z człon­ków przez nie­go mia­no­wa­nych po uprzed­niej kon­sul­ta­cji Dyrek­to­rów lub Dyrek­to­rek Regionalnych.
  3. Dyrek­to­rzy (Dyrek­tor­ki) Regio­nal­ni są wybie­ra­ni zgod­nie ze Sta­tu­ta­mi zatwier­dzo­ny­mi w poszcze­gól­nych regio­nach lub w poszcze­gól­nych Stowarzyszeniach.
    Prze­ło­że­ni (Prze­ło­żo­ne) Wyżsi  (Wyż­sze)  zgro­ma­dzeń  zakon­nych  nale­żą­cych  do  Wspól­no­ty  Krwi Chry­stu­sa  są  z  urzę­du  Dyrek­to­ra­mi  (Dyrek­tor­ka­mi) Regio­nal­ny­mi na tere­nie pod­le­ga­ją­cym ich jurys­dyk­cji. Mogą oni dele­go­wać tę odpo­wie­dzial­ność innej oso­bie przez sie­bie wybranej.
  4. Dyrek­tor (Dyrek­tor­ka) Lokalny/a jest mianowany/a przez Dyrek­to­ra (Dyrek­tor­kę)  Regio­nal­ne­go  (Regio­nal­ną) zgod­nie ze Sta­tu­ta­mi Regionalnymi.

18.Główny Dyrek­tor WKC ze swo­ją Radą ma za zada­nie oży­wia­nie WKC. Będzie się więc trosz­czył o pozna­wa­nie  i roz­sze­rza­nie  ducho­wo­ści  Krwi  Chry­stu­sa. Będzie uła­twiał prze­ka­zy­wa­nie doświad­czeń pomię­dzy róż­ny­mi  Wspól­no­ta­mi  WKC.  Podej­mo­wać  będzie  ini­cja­ty­wy,  któ­re  zgod­nie  z oko­licz­no­ścia­mi,  pomo­gą  do osią­gnię­cia wyżej wspo­mnia­ne­go celu.
Zada­niem  głów­ne­go  Dyrek­to­ra  jest  tak­że  zatwier­dze­nie za zgo­dą Rady, Sta­tu­tów Regionalnych.
W ten spo­sób oka­że się jed­ność WKC w jej róż­no­rod­no­ści oraz twór­czość róż­nych regio­nów w taki spo­sób,  któ­ry  będzie  świad­czył  o  aktu­ali­za­cji  Sta­tu­tów Generalnych.

  1. Sta­tu­ty Regio­nal­ne WKC okre­śla­ją warun­ki wyma­ga­ne po to, by stać się jej człon­kiem. Sta­tu­ty te okre­śla­ją czas, w któ­rym przy­szli człon­ko­wie otrzy­ma­ją for­ma­cję doty­czą­cą natury
    i ducho­wo­ści WKC.
    For­ma­cja ta odby­wa się pod kie­run­kiem oso­by wyzna­czo­nej przez Dyrek­to­ra (Dyrek­tor­kę) Regio­nal­ne­go (Regio­nal­ną). Wresz­cie te same Sta­tu­ty okre­śla­ją warun­ki, na jakich moż­na zostać człon­kiem WKC.
  2. Człon­ko­wie WKC mają okre­so­we spo­tka­nia na szcze­blu lokal­nym bądź regio­nal­nym. Spo­tka­nia te mają słu­żyć pozna­wa­niu ducho­wo­ści WKC poprzez stu­dium, dys­ku­sje, dni sku­pie­nia itd. Czę­sto­tli­wość i natu­ra tych spo­tkań jest okre­ślo­na w Sta­tu­tach Regionalnych.
  3. Pole­ca się  usil­nie  człon­kom  WKC,  aby  tam, gdzie to moż­li­we i według potrzeb Kościo­ła lokal­ne­go, we współ­pra­cy ze Zgro­ma­dze­niem Krwi Chry­stu­sa, anga­żo­wa­li się do dzia­łal­no­ści apo­stol­skiej. Taka dzia­łal­ność jest nor­mo­wa­na Sta­tu­ta­mi Regionalnymi.
  4. Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa  zobo­wią­zu­je  się zgod­nie  z prze­pi­sa­mi  Sta­tu­tów  Regio­nal­nych  do  sze­rze­nia wśród wier­nych apo­stol­stwa modli­twy w ducho­wo­ści Prze­naj­droż­szej Krwi. Ci, któ­rzy są zjed­no­cze­ni w modli­twie z WKC, uczest­ni­czą w dobrach ducho­wych innych człon­ków nawet wte­dy, gdy nie mogą zaan­ga­żo­wać się w inne dzia­łal­no­ści Wspólnoty.
  5. Poszcze­gól­ni wier­ni, któ­rzy w myśl art. 19 tych Sta­tu­tów zakoń­czy­li okres for­ma­cyj­ny, spe­cjal­nym obrzę­dem prze­pi­sa­nym przez  Sta­tu­ty  Regio­nal­ne,  sta­ją się człon­ka­mi WKC. W cza­sie obrzę­du kan­dy­dat pro­si o włą­cze­nie i zosta­je przy­ję­ty przez Dyrek­to­ra lub oso­bę wydelegowaną.
    Zgro­ma­dze­nia  zakon­ne  i Sto­wa­rzy­sze­nia  wier­nych  sta­ją  się  człon­ka­mi  WKC  poprzez  przy­ję­cie  ze  stro­ny Dyrek­to­ra  głów­ne­go,  któ­ry  po  prze­ana­li­zo­wa­niu  ich Sta­tu­tów musi upew­nić się, że odby­ta przez nich for­ma­cja upo­waż­nia ich do sta­nia się człon­ka­mi WKC.

Defi­ni­tyw­nie zatwier­dzo­ne przez Sto­li­cę Apostolską.
(Papie­ska Rada do Spraw Świec­kich, 24 maja 1988 r. 714/88/S‑61/A‑58)
Kuria Generalna
Misjo­na­rze Prze­naj­droż­szej Krwi
Via­le di Por­ta­Ar­de­ati­na, 66
00154 Roma-Italia

Ja,  ks.  Wil­liam  Nor­den­brock,  jako  Dyrek­tor  Cen­tral­ny  Wspól­no­ty  Krwi  Chry­stu­sa  niniej­szym  zatwier­dzam i apro­bu­ję zmie­nio­ny Sta­tut Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa Regio­nu  Pol­skie­go  (dosł.  Sta­tut Wspól­no­ty  Krwi  Chry­stu­sa  Pol­skiej  Pro­win­cji),  któ­ry  był zatwier­dzo­ny  przez Zebra­nie Kra­jo­we WKC 9 maja 2015 r.

Dane w Rzy­mie 1 grud­nia 2015 r.

pod­pis

pie­częć okrągła

Ks. Wil­liam Nor­den­brock, C.PP.S
Mode­ra­tor Generalny