Ks. B. Wit­kow­ski cpps  Swarzewo

Pojed­naw­cza moc sakramentów

Cel czło­wie­ka?

1. Zin­te­gro­wa­nie na płasz­czyź­nie ludz­kiej. To roz­wój oso­bo­wo­ści w sfe­rze fizycz­nej i psychicznej(wychowanie).

a. Wycho­wa­nie do bycia człowiekiem.

„ Wycho­wa­nie zdą­ża do kształ­to­wa­nia oso­by ludz­kiej w kie­run­ku jej celu osta­tecz­ne­go, a rów­no­cze­śnie dla dobra spo­łecz­no­ści, któ­rych czło­wiek jest człon­kiem… do har­mo­nij­ne­go roz­wi­ja­nia wro­dzo­nych wła­ści­wo­ści fizycz­nych, moral­nych i inte­lek­tu­al­nych, do zdo­by­wa­nia stop­nio­wo coraz dosko­nal­sze­go zmy­słu odpo­wie­dzial­no­ści… i osią­ga­niu praw­dzi­wej wolności”(DWCH 1).

2. Zin­te­gro­wa­nie na płasz­czyź­nie ducho­wej. To roz­wój cnót ku świę­to­ści, ku celo­wi ostatecznemu.

a. Wycho­wa­nie do bycia świętym.

„Celem wycho­wa­nia chrze­ści­jań­skie­go jest współ­dzia­ła­nie czło­wie­ka z łaską nad uro­bie­niem dosko­na­łe­go chrze­ści­ja­nin… naśla­du­ją­ce­go Chry­stu­sa i żyją­ce­go Jego mocą sakra­men­tal­ną. Praw­da o grze­chu pier­wo­rod­nym uza­sad­nia bli­żej ten cel, wska­zu­jąc roz­dar­cie w natu­rze ludz­kiej, skłó­ce­nie jej namięt­no­ści, osła­bie­nie rozu­mu i skłon­no­ści do złe­go. Łaska więc Chry­stu­sa leczy zra­nio­ną natu­rę czło­wie­ka, a koniecz­na z nią współ­pra­ca uświę­ca i udo­sko­na­la czło­wie­ka”. (II Synod Ple­nar­ny, Tek­sty robo­cze, Pal­lo­ti­num, Poznań-War­sza­wa 1991. s. 211)

3. Czy jest moż­li­we osią­gnąć taką inte­gra­cję tyl­ko po ludz­ku, bez pomo­cy Boga, bez Jego Łaski, bez współ­pra­cy z innymi?

Rodzi­ce pierw­szy­mi wychowawcami:

„A zatem ci wszy­scy, któ­rzy w spo­łe­czeń­stwie sto­ją na cze­le szkol­nic­twa, nie powin­ni nigdy zapo­mnieć, że rodzi­ce zosta­li usta­no­wie­ni przez same­go Boga pierw­szy­mi i głów­ny­mi wycho­waw­ca­mi dzie­ci, i że ich pra­wo jest nie­zby­wal­ne”. (FC 36–40).

„Rodzi­ce, ponie­waż dali życie dzie­ciom, w naj­wyż­szym stop­niu są obo­wią­za­ni do wycho­wa­nia potom­stwa i dla­te­go muszą być uzna­ni za pierw­szych i głów­nych jego wycho­waw­ców (DWCH 3).

Współ­pra­ca ze szkołą:

„Jed­nak­że dopeł­nie­niem praw rodzi­ców jest spo­czy­wa­ją­ca na nich poważ­na powin­ność głę­bo­kie­go zaan­ga­żo­wa­nia się w nawią­za­nie ser­decz­ne­go i czyn­ne­go kon­tak­tu z nauczy­cie­la­mi i kie­row­nic­twem szkoły(FC 36–40).

Rola Kościo­ła:

„Rodzi­na potrze­bu­je rów­nież szcze­gól­nej pomo­cy dusz­pa­ste­rzy, któ­rym nie wol­no zapo­mnieć, że rodzi­ce mają nie­na­ru­szal­ne pra­wo do powie­rze­nia dzie­ci wspól­no­cie kościelnej”(FC 36–40).

4.Wszystkie Sakra­men­ty jed­na­ją nas z Bogiem, dru­gim czło­wie­kiem, z samym sobą i ze światem.

Oma­wia­my szcze­gól­nie :Sakra­ment: Poku­ty i Pojed­na­nia, Eucha­ry­stii, Chorych.

4.1 Pra­ca w gru­pach nad tekstem:

4.2 Łaska uśw. udzie­la­na w innych Sakra­men­tach np. bierz­mo­wa­nia, Kapłań­stwa, Małżeństwa…

Wnio­ski:

W peł­ni zin­te­gro­wa­ny czło­wiek to czło­wiek trój­wy­mia­ro­wy, cia­ło, dusza i duch. Czło­wiek to nie tyl­ko cia­ło, czy psy­chi­ka, ale i też stro­na ducho­wa czło­wie­ka, któ­ra poma­ga mu zjed­no­czyć się z samym Bogiem na modli­twie. Wycho­wa­nie sca­la czło­wie­ka na płasz­czyź­nie fizycz­nej i oso­bo­wo­ścio­wej a sakra­men­ty sca­la­ją czło­wie­ka wewnątrz sie­bie, z Bogiem i z dru­gim czło­wie­kiem, mają moc pojed­naw­czą. „Beze mnie nic nie może­cie uczynić”(Por. J 15,5), tzn. bez wspar­cia od stro­ny Boga, bez Jego Łaski.

 

Pra­ca w gru­pach nad tekstem:

Gru­pa I.

Sakra­ment Poku­ty i Pojed­na­nia a moc pojed­naw­cza wg Kate­chi­zmu Kościo­ła Katolickiego(KKK)

1484 „Indy­wi­du­al­na i inte­gral­na spo­wiedź oraz roz­grze­sze­nie sta­no­wią jedy­ny zwy­czaj­ny spo­sób, przez któ­ry wier­ni dostę­pu­ją pojed­na­nia z Bogiem i Kościo­łem, chy­ba że zwal­nia ich od tego nie­moż­li­wość fizycz­na lub moral­na” 80 . Jest to uza­sad­nio­ne, gdyż Chry­stus dzia­ła w każ­dym sakra­men­cie; zwra­ca się oso­bi­ście do każ­de­go grzesz­ni­ka: „Synu, odpusz­cza­ją ci się two­je grze­chy” (Mk 2, 5); On jest leka­rzem pochy­la­ją­cym się nad każ­dym cho­rym, któ­ry Go potrze­bu­je 81 , by zostać uzdro­wio­nym; pod­no­si każ­de­go i na nowo włą­cza do komu­nii bra­ter­skiej. Dla­te­go spo­wiedź oso­bi­sta jest naj­bar­dziej wymow­ną for­mą pojed­na­nia z Bogiem i Kościołem.

1488 W świe­tle wia­ry nie ma więk­sze­go zła niż grzech i nic inne­go nie powo­du­je gor­szych skut­ków dla samych grzesz­ni­ków, dla Kościo­ła i dla całe­go świata.

1489 Powrót do komu­nii z Bogiem, któ­ra zosta­ła utra­co­na przez grzech, rodzi się z łaski Boga peł­ne­go miło­sier­dzia i trosz­czą­ce­go się o zba­wie­nie ludzi. Trze­ba pro­sić o ten cen­ny dar dla sie­bie i dla innych.

1491 Sakra­ment poku­ty skła­da się z trzech aktów peni­ten­ta oraz z roz­grze­sze­nia kapła­na. Akta­mi peni­ten­ta są: żal za grze­chy, spo­wiedź lub ujaw­nie­nie grze­chów przed kapła­nem oraz posta­no­wie­nie wypeł­nie­nia zadość­uczy­nie­nia i czy­nów pokutnych.

1496 Skut­ki ducho­we sakra­men­tu poku­ty są następujące:

- pojed­na­nie z Bogiem, przez któ­re peni­tent odzy­sku­je łaskę;

- pojed­na­nie z Kościołem;

- daro­wa­nie kary wiecz­nej spo­wo­do­wa­nej przez grze­chy śmiertelne;

- daro­wa­nie, przy­naj­mniej czę­ścio­we, kar docze­snych, będą­cych skut­kiem grzechu;

- pokój i pogo­da sumie­nia oraz pocie­cha duchowa;

- wzrost sił ducho­wych do wal­ki, jaką musi pro­wa­dzić chrześcijanin.

4.1 Odpo­wiedź na pyta­nie: Czy grzech jest prze­szko­dą w zin­te­gro­wa­niu człowieka?

-co to jest grzech? Potrze­ba go oddać Bogu przez nawró­ce­nie i Sakra­ment Poku­ty ‚a skut­ki jego pod­dać pod dzia­ła­nie Łaski uświe­ca­ją­cej, któ­ra uzdrawia.

4.2 Czy w inte­gro­wa­niu czło­wie­ka na płasz­czyź­nie ludz­kiej i ducho­wej jest prze­szko­dą brak wytrwa­ło­ści? (brak siły wewnętrz­nej, moty­wa­cji, odwa­gi, wier­no­ści posta­no­wie­niom i decy­zją w codzien­no­ści tzw. leni­stwo fizycz­ne i duchowe).

-Jak wytrwać w dobrym i pra­wym sumieniu?

-Rachu­nek sumie­nia i rachu­nek w sumie­niu? (Czy moje sumie­nie jest pra­wi­dło­wo for­mo­wa­ne? Moż­na zgod­nie z wła­snym sumie­niem mor­do­wać dzie­ci w obo­zach kon­cen­tra­cyj­nych, doko­ny­wać abor­cji, selek­cji euge­nicz­nej np. przez In-vitro, kraść uży­wać środ­ki anty­kon­cep­cyj­ne itp.)

-Czy moje sumie­nie kształ­tu­je Obja­wie­nie i nauka Kościo­ła? (Kate­chizm Kościo­ła Kato­lic­kie­go, doku­men­ty Papieskie…?).

Gru­pa II.

Sakra­ment Eucha­ry­stii a moc pojed­naw­cza wg Kate­chi­zmu Kościo­ła Katolickiego(KKK)

1416 Przy­ję­cie Cia­ła i Krwi Chry­stu­sa w Komu­nii świę­tej pogłę­bia zjed­no­cze­nie komu­ni­ku­ją­ce­go z Panem, gła­dzi grze­chy powsze­dnie i zacho­wu­je od grze­chów cięż­kich. Ponie­waż zosta­ją umoc­nio­ne wię­zy miło­ści mię­dzy komu­ni­ku­ją­cym a Chry­stu­sem, przyj­mo­wa­nie tego sakra­men­tu umac­nia jed­ność Kościo­ła, Mistycz­ne­go Cia­ła Chrystusa.

1419 Chry­stus, prze­cho­dząc z tego świa­ta do Ojca, dal nam w Eucha­ry­stii zada­tek swo­jej chwa­ły; udział w Naj­święt­szej Ofie­rze utoż­sa­mia nas z Jego Ser­cem, pod­trzy­mu­je nasze siły w cza­sie ziem­skiej piel­grzym­ki, budzi pra­gnie­nie życia wiecz­ne­go i już teraz jed­no­czy nas z Kościo­łem nie­bie­skim, ze świę­tą Dzie­wi­cą Mary­ją i wszyst­ki­mi świętymi.

 

Odpo­wiedź na pytanie :

- Czy Pokarm Sło­wa Boże­go i Komu­nii św. z Eucha­ry­stii jest dla nas mocą w inte­gro­wa­niu czło­wie­ka od wewnątrz na płasz­czyź­nie ludz­kiej i duchowej?

- Jakie są skut­ki ducho­we przyj­mo­wa­nia Komu­nii świetej?

- Jak rozu­miesz poje­cie zada­tek przy­szłej chwały?

Gru­pa III.

Sakra­ment Namasz­cze­nia Cho­rych a moc pojed­naw­cza wg Kate­chi­zmu Kościo­ła Katolickiego(KKK)

1532 Skut­ki spe­cjal­nej łaski sakra­men­tu namasz­cze­nia cho­rych są następujące:

- zjed­no­cze­nie cho­re­go z męką Chry­stu­sa dla jego wła­sne­go dobra oraz dla dobra całe­go Kościoła;

- umoc­nie­nie, pokój i odwa­ga, by przyj­mo­wać po chrze­ści­jań­sku cier­pie­nia cho­ro­by lub starości;

- prze­ba­cze­nie grze­chów, jeśli cho­ry nie mógł go otrzy­mać przez sakra­ment pokuty;

- powrót do zdro­wia, jeśli to słu­ży dobru duchowemu;

- przy­go­to­wa­nie na przej­ście do życia wiecznego.

Odpo­wiedź na pytanie :

4.3 Czy cho­ro­ba i cier­pie­nie jest prze­szko­dą w inte­gro­wa­niu czło­wie­ka na płasz­czyź­nie ludz­kiej i duchowej ?

- Cho­ro­ba, cier­pie­nie fizycz­ne, psy­chicz­ne i ducho­we – czym jest?

- Czy ono ma sens? (Wg rozu­mu i ludz­kiej logi­ki i wg Objawienia!)

-Sakra­ment Cho­rych nie­sie Łaskę uśw. Ona poma­ga w przy­ję­ciu cier­pie­nia i doj­rze­wa­niu w nim. Opo­wiedz jak to było w życiu bł. Chia­ry Luce Badano?

Chia­ra Badano(1971–1990). Jej lata życia, choć nie­licz­ne, były cią­głą wędrów­ką ku górze. Peł­na cnót, inte­li­gent­na, ład­na i wyspor­to­wa­na. Zosta­je dotknię­ta nowo­two­rem, ale nie pod­da­je się. Powie­rza się woli Bożej i prze­peł­nio­na oblu­bień­czą miło­ścią zmie­rza na spo­tka­nie z Panem Jezu­sem. Przyj­mu­je cho­ro­bę jako dar: „Jeśli Ty tego chcesz, Jezu, ja też tego chcę”. Pro­mie­nie­je rado­ścią i poko­jem, słu­żąc pomo­cą i wspar­ciem tym, któ­rzy SA bli­sko niej. 25 wrze­śnia 2010 roku Kościół ogło­sił Chia­rę Bada­no błogosławioną…

(Listy bł. Chia­ry Luce Bada­no do Chia­ry Lubich):

„ Żad­nych efek­tów, żad­nej popra­wy. Medy­cy­na zło­ży­ła broń. Tyl­ko Bóg może. Po prze­rwa­niu zabie­gów ból w krę­go­słu­pie spo­wo­do­wa­ny dwo­ma ope­ra­cja­mi oraz unie­ru­cho­mie­niem w łóż­ku się nasi­lił i pra­wie nie mogę już obra­cać się na boki. Dziś wie­czo­rem moje ser­ce wypeł­nia radość… Czu­ję się taka mała, a dro­ga, któ­rą muszę iść, jest taka trud­na, czę­sto czu­ję się przy­gnie­cio­na przez ból. Ale mój Oblu­bie­niec przyj­dzie po mnie, praw­da? Tak, ja też powta­rzam za tobą: «Jeśli Ty tego chcesz, Jezu, ja też tego chcę». Tak jak ty jestem pew­na, że razem z Nim zwy­cię­ży­my świat! «Jed­no» w Jezu­sie ukrzy­żo­wa­nym i opusz­czo­nym, two­ja Chiara” .

Eucha­ry­stia na strychu

„Pod­czas przy­go­to­wań do Mszy św. w poko­ju Chia­ra dba o przy­go­to­wa­nie róż­nych ele­men­tów litur­gii. Poma­ga­ją jej dwie przy­ja­ciół­ki: Chic­ca i Paola Giri­bal­di. Ta ostat­nia będzie grać na gita­rze. Chia­ra sama wybie­ra frag­men­ty czy­tań i pie­śni, ćwi­czy je z entu­zja­zmem i ukła­da modli­twę wier­nych. Inten­syw­nie prze­zy­wa spo­tka­nie eucha­ry­stycz­ne z Jezu­sem, Oblu­bień­cem, któ­re­go nie­ustan­nie przy­zy­wa w cią­gu dnia. Jak do dziś wspo­mi­na­ją uczest­ni­cy tam­tej Mszy św., wte­dy na pod­da­szu pano­wa­ła pogod­na atmos­fe­ra, nazna­czo­na praw­dzi­wym poko­jem, a nawet odro­bi­na rado­ści… Chia­ra śpie­wa­ła, a mama jej wtó­ro­wa­ła. Pod­czas cele­bra­cji eucha­ry­stycz­nej jest bar­dzo sku­pio­na, zwłasz­cza przed i po komu­nii. Inten­syw­ność kon­tak­tu z Panem Jezu­sem świad­czy o tym, że to od Nie­go czer­pie swo­ją siłę. Wszy­scy zauwa­ża­ją wzru­sza­ją­cą zaży­łość i bez­po­śred­niość w jej wię­zi z Panem, a tak­że poko­rę w zawie­rze­niu się boskim pla­nom(…). Wspo­mi­na przy­ja­ciół­ka Paola: Przy niej nie czu­ło się nigdy, nawet przez chwi­lę, cię­ża­ru cho­ro­by, cier­pie­nia, ogra­ni­czeń gdy sta­wa­łam przy jej łóż­ku, mia­łam wra­że­nie, że to ja jestem cho­ra, nie­peł­no­spraw­na. Ja, któ­ra mia­łam napraw­dę wszyst­ko, a nie dawa­łam… Widzia­łam Chia­rę, jak docie­ra na szczyt góry, była więk­sza ode mnie, choć były­śmy rówie­śnicz­ka­mi, i pro­wa­dzi­ła swo­ją «świę­tą podróż». Chcia­łam popro­sić jął o pomoc, aby zdra­dzi­ła mi, jak to zro­bić, żeby i mnie się uda­ło. Tak napraw­dę nie potrze­ba było jed­nak o nic pytać, wystar­czy­ło na nią patrzeć, żeby się nauczyć nie­ustan­nie kochać i powta­rzać tak jak ona: « Jeśli Ty tego chcesz, Jezu, ja też tego chcę. Ty, Panie jesteś moim jedy­nym dobrem». Kie­dy wró­ci­łam do domu, mia­łam pew­ność, że ja też na chwi­lę dotknę­łam nieba” .

Wykaz skró­tów:

DWCH Sobór Waty­kań­ski II. Dekla­ra­cja o wycho­wa­niu chrze­ści­jań­skim Gravissimum

edu­ca­tio­nis (1965)

FC Fami­lia­ris con­sor­tio, adhor­ta­cja apo­stol­ska Jana Paw­ła II (1981)

KKK Kate­chizm Kościo­ła Katolickiego(1992)

Biblio­gra­fia:

Doku­men­ty Papieskie:

 

II Sobór Waty­kań­ski: Dekla­ra­cja o Wycho­wa­niu Chrze­ści­jań­skim Gra­vis­si­mum edu­ca­tio­nis ( 28.10.1965).

II Synod Ple­nar­ny, Tek­sty Robo­cze, Poznań-War­sza­wa (1991)

Pol­skie Towa­rzy­stwo Nauczy­cie­li, Kodes Ety­ki Nauczy­ciel­skie j, Ząb­ki 1997. Zaapro­bo­wa­ny przez Jana Paw­ła II, 01.06.1996 r.

Jan Paweł II, Fami­lia­ris con­sor­tio, adhor­ta­cja apo­stol­ska (1981)

Jan Paweł II , Naucza­nie Papie­skie II,1 1979, Poznań 1990.

Jan Paweł II , Jezus Chry­stus wczo­raj, dziś i na wie­ki, Prze­mó­wie­nia z Piel­grzym­ki Apo­stol­skiej Ojca Świę­te­go do Pol­ski w 1997 roku, Ząb­ki 1997.

Kate­chizm Kościo­ła Katolickiego(1992)

Lite­ra­tu­ra pomocnicza:

Magri­ni M., Ze świa­tła ku świa­tłu, Bło­go­sła­wio­na Chia­ra Bada­no, Kra­ków 2011.

Mitek E., Wycho­wa­nie Kato­lic­kie w szko­le i w domu, Wro­cław 1996.