Ks. Bogu­sław Witkowski,CPPS -


Konferencja :

  1. Litur­gia i Liturgika

-Podej­ście środ­ka (Vir­tus stat in medio)

- Modli­twa o uchro­nie­nie nas przed rutyną

  1. Róż­ni­ca pomię­dzy zna­kiem a symbolem.

-„ Zasad­ni­cza róż­ni­ca mie­dzy zna­kiem a sym­bo­lem pole­ga na tym, że: nie każ­dy znak jest sym­bo­lem, ale każ­dy sym­bol jest znakiem.

  1. Znak ozna­cza rzecz i mówi o rela­cji do tej rze­czy, cho­ciaż ozna­cza­ją­ca rze­czy­wi­stość zna­ku sama w sobie nie ma war­to­ści, jeśli nie okre­śla danej rzeczy.

- Np. znak dro­go­wy. Sam w sobie nic nie zna­czy, odno­si do innej rze­czy­wi­sto­ści; (War­sza­wa za 100 km)

  1. Sym­bol nato­miast jest rze­czy­wi­sto­ścią ist­nie­ją­ca samą w sobie, któ­ra ma wła­sną war­tość, cho­ciaż­by nawet przy­pad­ko­wą. Jest on zawsze zna­kiem- czy to samo­wol­nym, czy usta­no­wio­nym. Posia­da cha­rak­ter bar­dziej tajem­ni­czy od zna­ku, przez co łączy się bar­dzo dobrze ze sfe­rą reli­gij­ną”[1].

- Np. dym z ogni­ska: Jest zna­kiem, że pali się ogni­sko, ale może być sym­bo­lem reli­gij­nym – modlitwy.

3.Omó­wie­nie kil­ku zna­ków świętych:

  1. Posta­wa: klę­czą­ca, sto­ją­ca, siedząca
  2. Ubie­ra­nie kapłana
  3. Ubie­ra­nie kielicha

Ad b. Modli­twy odma­wia­ne pod­czas wkła­da­nia szat litur­gicz­nych[2]

-prak­ty­ko­wa­ne od średniowiecza:

  1. sza­ty kapłań­skie: hume­rał, alba, pasek, stu­ła, ornat, dal­ma­ty­ka, komża

2.Wzory modlitw:

- Hume­rał: „Włóż, o Panie, hełm zba­wie­nia na moją gło­wę, dla odpar­cia wszel­kich ata­ków diabelskich”

-alba: Wybiel mnie, Panie, i oczyść ser­ce moje, aże­bym we Krwi Baran­ka wybie­lo­ny, mógł zasłu­żyć sobie na radość wieczną”.

-pasek: „Prze­pasz mnie, Panie, sznu­rem czy­sto­ści i zgaś w ser­cu moim ogień wszel­kiej pożą­dli­wo­ści, abym we wstrze­mięź­li­wo­ści i czy­sto­ści ser­ca mógł Ci coraz lepiej służyć”.

- stu­ła: „Zwróć mi, o Panie, stu­łę nie­śmier­tel­no­ści, któ­rą stra­ci­łem przez grzech pierw­szych rodzi­ców, a cho­ciaż nie jestem god­ny zbli­żyć się do Two­ich świę­tych tajem­nic, nie­chaj dostą­pię jed­nak rado­ści wiecznej”.

- ornat: „Panie, któ­ry powie­dzia­łeś: jarz­mo moje jest słod­kie, a brze­mię moje lek­kie, daj, aże­bym mógł je tak dźwi­gać, by zasłu­żyć na łaskę Twoją”.

  1. Powo­ła­nie zakrystianina.

[1] A. Durak, O Mszy Świę­tej dla Cie­bie, War­sza­wa 1990 s.82

[2] T. Sin­ka, Sym­bo­le Litur­gicz­ne, Kra­ków 2001 s. 16–19.