Ducho­wość Krwi Chry­stu­sa                               Opr. Ks. Bogu­sław Wit­kow­ski CPPS

Wstęp:

Ducho­wość to dro­ga,  dro­ga do świę­to­ści do Boga. Na tej dro­dze są kon­kret­ne eta­py do przej­ścia, pew­ne zna­ki, któ­re infor­mu­ją jak dale­ko doszli­śmy i gdzie jeste­śmy, czy na począt­ku, w środ­ku czy postą­pi­li­śmy, czy sto­imy w miej­scu. Cho­dzi o pew­ne akcen­ty, któ­re przez wybra­ne oso­by , w naszym przy­pad­ku św. Kaspra  del Bufa­lo Duch św. sta­wia na Sło­wie Obja­wio­nym i w ten spo­sób pod­kre­ślo­ny zosta­je jakiś szcze­gól­ny rys życia Chry­stu­sa (VC 93[1]). Duch św. w histo­rii św. i powo­ła­nia św. Kaspra posta­wił akcent na Tajem­ni­cy Krwi Chry­stu­sa, na Tajem­ni­cy Pas­chal­nej i to jest nasza ducho­wość. Nie­ustan­ne prze­cho­dze­nie przez rany Chry­stu­sa ze śmier­ci do Zmartwychwstania.

Wyróż­nia­my nastę­pu­ją­ce istot­ne ele­men­ty ducho­wo­ści Krwi  Chry­stu­sa:                                                         

1. Doświad­cze­nie Boga w Tajem­ni­cy Paschalnej.
2. Dro­ga modli­twy we Wspól­no­cie Krwi Chrystusa.
3 .Ado­ra­cja i Kon­tem­pla­cja Krwi Chrystusa
4. Pojed­na­nie przez Krew Chrystusa.
5. Soli­dar­ność jako odpo­wiedź na Krzyk krwi.
6. Moje świa­dec­two Odkupienia.
7. Wza­jem­na służ­ba jako dro­ga do budo­wa­nia praw­dzi­wej Wspólnoty.
8. Eucha­ry­stia-dzięk­czy­nie­nie za dar ofia­ry Jezu­sa Chrystusa.
9. Nadzie­ja i radość Ewangelizacji.

Cha­ry­zmat to dar dla oso­by, lub wspól­no­ty, któ­rą oni otrzy­mu­ją, ale nie ze wzglę­dy na sie­bie, lecz by słu­żyć innym, a kon­kret­nie całe­mu Kościo­ło­wi. Cha­ry­zmat jest ele­men­tem ducho­wo­ści, darem łaski z ukie­run­ko­wa­niem dla dobra okre­ślo­nej wspól­no­ty. Do otrzy­ma­nia cha­ry­zma­tu potrze­ba być przy­go­to­wa­nym. Sza­weł w dro­dze do Damasz­ku, już był teo­lo­giem. Ten dar nie zale­ży zupeł­nie od świę­to­ści. Pan Bóg wybie­ra Szaw­ła na Swo­je narzę­dzie. Podob­nie cel­ni­ka Mate­usza. Ktoś dosta­je cha­ry­zmat założycielski.

 Struk­tu­ra cha­ry­zma­tu  np. zakon­ne­go[2].

Ma 2 ele­men­ty stałe:
a. Cen­trum ducho­we, źró­dło ducho­wo­ści, aspekt jedy­nej Tajem­ni­cy Chry­stu­sa np. Jezus naucza­ją­cy, Jezus modlą­cy się, Jezus uzdrawiający.

b. 3 rady ewan­ge­licz­ne (ślu­by, przy­rze­cze­nia). Ślu­by to isto­ta życia zakon­ne­go. Jeśli Pan Bóg powo­łu­je do życia ślu­ba­mi to daje łaskę do wypeł­nie­nia ich.

Ma 2 ele­men­ty zmienne:
a. Zmien­ny apo­sto­lat wg potrzeb w Koście­le w danym czasie.
b. For­my życia zakon­ne­go. Czy mamy przy­rze­cze­nia, czy mamy ślu­by, strój, konstytucje

 Cha­ry­zmat WKC (Wspól­no­ty Krwi Chrystusa).

2 ele­men­ty sta­łe:
a. Cen­trum ducho­we: Krew Chry­stu­sa (Tajem­ni­ca Paschalna)
b. Przy­rze­cze­nia Chrztu św.

2 ele­men­ty zmien­ne:
a. apo­sto­lat przez gło­sze­nie Sło­wa Boże­go, ewangelizacja(życie Sło­wem Bożym i dawa­nie świa­dec­twa). Akcent na to co głosimy.
b. For­ma życia świec­kie­go wg, Naucza­nia Kościo­ła, Sta­tu­tów Gene­ral­nych , Regio­nal­nych  i Regu­la­mi­nów spo­tkań WKC. Akcent na to w jaki spo­sób głosimy.

Powo­ła­nie Świec­kich w Koście­le. Poniż­sze cyta­ty mówią kim są świec­cy? I w jaki spo­sób maja się uświę­cić. Jak jest ich dro­ga wyzna­czo­na przez Kościół.

1„W isto­cie Kościół, choć nie jest ze świa­ta (por. J 17, 16), żyje w świe­cie i w nim kon­ty­nu­uje — zgod­nie z otrzy­ma­nym man­da­tem — odku­pień­cze dzie­ło Jezu­sa Chry­stu­sa, któ­re mając «zasad­ni­czo na celu zba­wie­nie ludzi, obej­mu­je rów­nież odno­wę całe­go porząd­ku docze­sne­go»”  (CL15[3]).

2. Świec­ki cha­rak­ter laikatu

(…)świec­cy „żyją (…) w świe­cie, to zna­czy pośród wszyst­kich razem i poszcze­gól­nych spraw i obo­wiąz­ków świa­ta, i w zwy­czaj­nych warun­kach życia rodzin­ne­go i spo­łecz­ne­go, z któ­rych nie­ja­ko utka­na jest ich egzy­sten­cja”34. W tym świe­cie pro­wa­dzą też nor­mal­ne życie, uczą się, pra­cu­ją, utrzy­mu­ją ze sobą róż­no­ra­kie kon­tak­ty: przy­ja­ciel­skie, spo­łecz­ne, zawo­do­we, kul­tu­ral­ne (…)”(Tam­że).

„(…)Chrzest bowiem nie odry­wa świec­kich od świa­ta, lecz powie­rza im powo­ła­nie, któ­re wła­śnie w świe­cie, wewnątrz świa­ta win­no się urze­czy­wist­niać, gdyż „tam ich Bóg powo­łu­je, aby wyko­nu­jąc wła­ści­we sobie zada­nia, kie­ro­wa­ni duchem ewan­ge­licz­nym przy­czy­nia­li się do uświę­ce­nia świa­ta na kształt zaczy­nu, od wewnątrz nie­ja­ko, i w ten spo­sób przy­kła­dem zwłasz­cza swe­go życia pro­mie­niu­jąc wia­rą, nadzie­ją i miło­ścią, uka­zy­wa­li innym Chry­stu­sa”37. Toteż fakt bycia i dzia­ła­nia w świe­cie posia­da dla świec­kich zna­cze­nie nie tyl­ko antro­po­lo­gicz­ne i socjo­lo­gicz­ne, ale tak­że ści­śle teo­lo­gicz­ne i kościel­ne. Oni bowiem żyjąc wewnątrz świa­ta sły­szą głos Boga, któ­ry obja­wia im swój plan i oznaj­mia szcze­gól­ne powo­ła­nie do tego, by „szu­ka­li Kró­le­stwa Boże­go zaj­mu­jąc się spra­wa­mi Boży­mi i kie­ru­jąc nimi po myśli Bożej”

 Powo­ła­nie WKC w Koście­le (Np. 5 aspek­tów jako odpo­wiedź na zna­ki czasu). 

Życie Sło­wem Życia i dzie­le­nie się owo­ca­mi tego! Nowe życie, życie wia­ry rodzi się z prze­ży­wa­nej wia­ry, z tego co się sły­szy! Wia­ry żywej nie może prze­ka­zać ten kto jej nie ma i nią nie żyje, kto nie wpro­wa­dza w czyn Sło­wa Bożego.
1. Mówie­nie dzi­siej­sze­mu czło­wie­ko­wi o sen­sie cier­pie­nia i krzy­ża jako dro­gi do praw­dzi­we­go sen­su życia i rado­ści.( Cier­pie­nie wie­lo­ra­kie uko­cha­ne= Radość Paschalna)

Tu w tym miej­scu war­to powie­dzieć o potrój­nej obec­no­ści Krwi Chry­stu­sa: Obec­ność fizycz­no-histo­rycz­na (na kar­tach Sta­re­go i Nowe­go Testa­men­tu), Obec­ność litur­gicz­no – sakra­men­tal­na, (pod­czas spra­wo­wa­nia sakra­men­tów, a szcze­gól­nie Eucha­ry­stii), i mistycz­no-uni­wer­sal­na, (we wszyst­kich cier­pie­niach dzi­siej­sze­go czło­wie­ka, fizycz­nych, psy­chicz­nych i ducho­wych, ponie­waż tak­że dziś w czło­wie­ku na spo­sób tajem­ni­czy cier­pi Chry­stus i prze­le­wa na nowo swo­ją Krew)[4].
2. Życie we Wspól­no­cie, któ­ra powsta­je z Miło­ści Wza­jem­nej. Klu­czem jest miłość bliź­nie­go na wzór Eucha­ry­stii. Z tego powsta­je Miłość Wza­jem­na a Ona przy­no­si doświad­cze­nie Żywe­go Boga-Chry­stu­sa Zmar­twych­wsta­łe­go: „Gdzie dwaj albo trzej…(Mt 18,20)”
„Nie będziesz wysta­wiał na pró­bę Pana, Boga swe­go”». (…)”(Łk 4,1–13). „Czy Pan jest rze­czy­wi­ście wśród nas, czy też nie?” (Lb 20,12)
3. „Woła­nie Krwi”, (Krzyk Krwi). Zauwa­żyć gdzie dzi­siaj cier­pi Jezus w czło­wie­ku? Pójść tam gdzie nikt nie chce pójść! Wię­zie­nia, szpi­ta­le, DPS-sy, hospi­cja, przy­tu­li­ska itp. Tak dziś idzie Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa, aby przy­wra­cać god­ność dzie­ci Bożych w ludziach i uczcić Krew Chrystusa.
4. Być słu­gą Pojednania(łączyć a nie dzie­lić). Naj­pierw trosz­czyć się o pojed­na­nie z Bogiem w nas, a potem budo­wać pojed­na­nie pomię­dzy ludź­mi róż­nych języ­ków, kul­tur itp. Czy­ni­my to na wzór Jezu­sa, czy­li przez Jego Miłość Ukrzy­żo­wa­ną, któ­ra pojed­na­ła nie­bo z zie­mią. (Por Kol 1, 18–20) „ Panie prze­bacz im bo nie wie­dzą co czynią”(Łk 23,34). Prze­ba­cze­nie w Imię Jezu­sa sta­je się pierw­szym kro­kiem do pojednania.

 

[1] Vita Consecrata

[2] Cha­ry­zmat CPPS  (Krwi Chry­stu­sa). 2 ele­men­ty sta­łe: a. Cen­trum ducho­we: Krew Chry­stu­sa (Tajem­ni­ca Pas­chal­na) b. Przy­rze­cze­nia rad ewan­ge­licz­nych. 2 ele­men­ty zmien­ne: a. apo­sto­lat przez gło­sze­nie Sło­wa Boże­go. b. For­ma życia zakon­ne­go wg, Regu­ły św. Kaspra, Kon­sty­tu­cji i Sta­tu­tów Gene­ral­nych, Prowincjalnych.

[3] Chri­sti­fi­de­les Laici

[4] Por. W. Werm­ter, Dzię­ki Krwi Baran­ka, Czę­sto­cho­wa 1994, s. 32 – 35